In de wachtkamer

Sibel Altinbas

saltinbas@damla.nl

De muren komen op mij af. Ik neem een slok van mijn cappuccino to go. De cafeïne en de zachte room van de warme melk werken als een levenselixer voor mij. Onzekerheid.

De snelheid of de plaats van een kans deeltje is niet tegelijkertijd te bepalen bedenk ik me. Ik neem nog een slok. Ik zie mensen met verschillende snelheden voorbijlopen. De zelfverzekerde snelle tempo van de mensen in witte jassen ten opzichte van de langzame en zoekende sleep van de mensen in dagelijkse kleding. Mijn zwakke afgeleide van het onzekerheidsprincipe van Heisenberg is op zijn zwakst gedrukt zwak… Maar ik voel me ook zwak.

Mijn moeder zit in naast me. Stilletjes en met grote ogen de voorbijgangers aan het bekijken. Haar handen trillen. Deze trillende handen zal ik de komende maanden ook overnemen. De vermoeidheid breekt ons op. Ik reik om haar handen vast te houden. Ze trekt zich eventjes terug. Het is een kunst om mantelzorger te zijn. Onzichtbaar zijn terwijl je aanwezig blijft. De impuls die als een golfbeweging ons door elkaar heeft geschud heet een beroerte. We bewegen ieder met een eigen snelheid naar een nieuwe plaats. We delen alleen de onzekerheid met elkaar.

Ze kijkt me aan en zegt dat ik me niet moet aanstellen. Maar ze houdt mijn handen met een warme druk vast. Ik voel dat ze niet wilt loslaten. Haar handen in de mijne begin ik onbewust heen en weer te wiegen. Dit zal ik de komende maanden ook overnemen. Als het teveel wordt en ik niet de ruimte voel zal ik opmerken dat ik mezelf probeer te troosten door stilletjes heen en weer te wiegen. Als een primitief dier. Want woorden schieten te kort. Ze zeggen of te veel of juist te weinig. Benadrukken de ene emotie wel, en negeren de andere.

Het voelt alsof je in het meest elementaire deeltje van je ziel een impuls hebt gehad en niet weet waarnaartoe je zult bewegen. Onzekerheid als houvast.

Mijn moeder zucht. Ik vraag hoe ze zich voelt. De komende tijd zal ze voor haar doen juist te overdreven zeggen dat ze zich goed voelt. Terwijl ik moet aanzien dat zelfs de meest elementaire handeling zoals haar schoenen aandoen moeizaam gaat. Ik moet met haar mee benadrukken dat ze het goed doet. En doen alsof ze niet uit het veld geslagen zal worden, terwijl mijn ogen het anders waarnemen. Geloof doet wonderen. We hebben het geloofd, ook toen het niet zo was. Langzaamaan zal ze beter worden. Het is moeilijk vast te houden aan het positieve terwijl alles wat je registreert het tegenovergestelde zeggen. Sommige kans deeltjes bewegen zich sneller door de ruimte dan andere. Dat is nu eenmaal zo.

“Het is mooi weer” zeg ik over enthousiast.

“We kunnen straks koffie gaan drinken”

“Je hebt nog koffie” zegt ze ontmoedigend.

“Mama” zeg ik weer kinderlijk en trek aan haar arm. Flauwtjes moet ze lachen. Ik weet waar ze aan denkt.

‘Zal ik ooit weer lopen’ is haar vraag. Ze moet deze vraag wegzetten door mijn aandringen. Maar de snelheid waarmee deze vraag zich terugtrekt daar heb ik geen invloed op. We kijken elkaar met traanogen aan. We proberen allebei de onzekerheid weg te drukken. Het ene kans deeltje lukt het wat beter dan het andere.

Sibel Altınbaş